De Raad van de Orde was dit jaar speciaal gezegend met een uitgesproken diversiteit, niet alleen qua gender-verdeling (acht vrouwen en acht mannen, de stafhouder even kortheidshalve niet meegerekend), maar ook qua praktijkgebieden, kantooromgeving en… qua karakters. Ik had het daarnet over “la force tranquille”, maar de Raad kende er ook de tegenpool van.
Mr. John-John Ackaert, bij u denk ik iets minder aan die “force tranquille”, maar des te meer aan de titel van een Franse film van Edouard Molinaro uit 1977, met Alain Delon en, ja, Mireille Darc in de hoofdrollen. Ik heb het over “L’homme pressé”. De film over een man voor wie het leven snel moest gaan. Ik heb u de laatste tijd vooral leren kennen als degene die te laat en uitgebreid bezweet aankomt, de vergadering meermaals verlaat om te gaan bellen, en deze vóór het einde alweer verlaten heeft. Uw jachtigheid straalde een sympathieke verstrooidheid uit, die zodanig ontwapenend was dat u geliefd was bij iedereen.
Tot vorig jaar was u, onder stafhouder Dillen, de secretaris van de Orde, en dit jaar hebt u zich onderscheiden als vice-penningmeester. Voor uw inspanningen wil ik u namens de Orde dank zeggen.
